Ten Minutes Older: The Trumpet

Ten Minutes Older: The Trumpet (2002). Μικρού μήκους σκέψεις, έρευνες και δοκίμια των Kaige Chen, Víctor Erice, Werner Herzog, Jim Jarmusch, Aki Kaurismäki, Spike Lee και Wim Wenders πάνω στο χρόνο. Αλήθεια πόσο διαφορετικός ήμουν πριν 10 λεπτά; φαντάζομαι ο ίδιος μόνο που δεν είχα γράψει αυό το κείμενο. Πριν 10 ώρες; πολύ διαφορετικός, πριν 10 μέρες, πριν 10 μήνες ακόμα περισσότερο. Πριν 10 χρόνια; δεν ξέρω κάποιες φορές μία στιγμή μπορεί να σε αλλάξει περισσότερο από χρόνια ολόκληρα…

Shutter Island

Shutter Island (2010) του Martin Scorsese. Μία από τις ταινίες με τα πιο ηχηρά περάσματα από τις κινηματογραφικές αίθουσες για τη σεζόν που τελειώνει. Δικαιολογημένα φυσικά προκάλεσε τόσο θόρυβο και μόνο το ονόμα του σκηνοθέτη αρκεί, αλλά και το cast σίγουρα εντυπωσιάζει με Leonardo DiCaprio, Mark Ruffalo, Ben Kingsley και πάνω από όλους  Max von Sydow. Φυσικά η ταινία σε θέματα παραγωγής, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, ερμηνειών είναι άψογη. Πάντως παρότι δεν αμφισβητώ στιγμή την ποιότητα της ταινίας, στο σενάριο μου τα χαλάει λιγάκι γιατί θέλει να παίξει με το θεατή και δεν έχω καθόλου όρεξη να βασανιστώ καλοκαιριάτικα για να σκεφτώ ποιος δουλεύει ποιον στην ταινία, πόσο δουλεύουν όλοι αυτοί το θεατή, πόσα από όσα βλέπουμε είναι παιχνίδια του μυαλού και πόσα γίνονται πραγματικά, τι ακριβώς θέλει να πει ο πρωταγωνιστής με την τελευταία ατάκα, πόσο πολύ μας βαραίνουν οι μνήμες κτλ κτλ.

Ή μήπως το είδα σε λάθος φάση;

Kick-Ass

Kick-Ass (2010) του Matthew Vaughn. Το πρώτο μισάωρο της ταίνιας μου πήρε το μυαλό. Με ενθουσιασμό μικρού παιδιού περίμενα την επόμενη ατάκα, τον επόμενο ερασιτέχνη σούπερ ήρωα, την επόμενη αστεία στολή και το επόμενο ξυλίκι. Η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακή αλλά σε γενικές γραμμές τη χάρηκα αυτή την παλαβή ταινία που με την ακατάπαυστη αθυροστομία και ασταμάτητη αιματοχυσία γκρεμίζει οτιδήποτε πολιτικά ορθό και βγάζει τη γλώσσα στις καθώς πρέπει ταινίες με σούπερ ήρωες που βλέπουμε σωρηδόν τα τελευταία χρόνια. Η πλάκα είναι ότι στα πρώτα λεπτά, όπου ο σκηνοθέτης απέφυγε να δείξει το στήθος της καθηγήτριας, σκεφτόμουν πως πάει να σώσει ότι μπορεί από το rating του MPAA αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν και ότι το RATED R ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένο…

Πολύ δουλειά για το σκηνοθέτη καθώς εκτός του ότι επέρχεται sequel, ο Vaughn θα εμπλακεί από ότι φαίνεται και στο X-Men: First Class.

The Boat That Rocked

The Boat That Rocked (2009) του Richard Curtis. Πειρατικός ραδιοσταθμός στα 60’s που εκπέμπει από πλοίο ανοιχτά της Βόρειας θάλασσας. Ωραία σκηνοθεσία, δυνατό cast, καλές μουσικές επιλογές και ένα στόρι που καταντάει λίγο κουκουρούκου στο τέλος αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με την υπόλοιπη ταινία. Μια χαρά δηλαδή, τι άλλο θες να δεις κατακαλόκαιρο;

Σκηνή μετά τους τίτλους τέλους υπάρχει και εδώ αλλά δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Saint John of Las Vegas

Saint John of Las Vegas (2009) του Hue Rhodes. Κάτι περισσότερο από συμπαθητικό θα χαρακτήριζα αυτό το ανεξάρτητο αμερικάνικο ταινιάκι. Ο τίτλος παραπλανεί λίγο, παρότι ο πρωταγωνιστής -εξαιρετικός Steve Buscemi– είναι πρώην τζογαδόρος η ταινία δεν εξαντλείται σε αυτό το θέμα. Η επιστροφή του στο Las Vegas συμμετέχοντας σε αποστολή της ασφαλιστικής εταιρίας για την οπόια εργάζεται και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που θα αντιμετωπίσει, θα ξυπνήσουν μνήμες και θα γεννήσουν περίεργα συναισθήματα. Η ταινία πάντως είναι must see για τους φανατικούς του Buscemi αλλά και οι υπόλοιποι νομίζω δεν θα περάσουν άσχημα. Ένα όμορφο και πρωτότυπο σκηνικό αφού πέσουν όλοι οι τίτλοι τέλους συμπληρώνει την καλή εικόνα.

Drugstore Cowboy

Drustore Cowboy (1989) του Gus Van Sant. Δεν θα είναι περισσότερο από 1-2 μήνες όταν είχε σκάσει η είδηση: Ο James Fogle συγγραφέας του -προφανώς ολίγον αυτοβιογραφικού- βιβλίου Drugstore Cowboy συνελήφθη για ληστεία σε φαρμακείο σε ηλικία 73 χρονών! Αν και είμαι φαν του Van Sant δεν είχα δει την ταινία και από εκείνη τη στιγμή ήξερα τι πρέπει να κάνω μόλις τελειώσει το μουντιάλ. Όταν είδα και τον William S. Burroughs στην ταινία,  βεβαιώθηκα ότι είχα κάνει το σωστό…

The Secret In Their Eyes [El secreto de sus ojos]

El secreto de sus ojos (2009) του Juan José Campanella. Το μουντιάλ πλησιάζει στο τέλος, οι γερμανοί συνεχίζουν να μοιράζουν τεσσάρες και εμείς αποχαιρετάμε κάθε θύμα τους με μία ταινία. Μετά το προηγούμενο post με αγγλική ταινία, απόψε μία από την Αργεντινή και όχι κάποια τυχαία αλλά η νικήτρια του πρόσφατου όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και πολλών άλλων διακρίσεων. Και μπορεί αυτή τη φορά να μην έχουμε να κάνουμε με ταινία σχετική με το ποδόσφαιρο αλλά υπάρχει μία φοβερή σκηνή σε γήπεδο ποδοσφαίρου κάπου στα μέσα της ταινίας.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, η ταινία είναι πολύ καλή αλλά δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για κάτι μοναδικό ή εξαιρετικό. Ούτε θέλω να κάνω σύγκριση με τις άλλες υποψήφιες για το ξενόγλωσσο όσκαρ Das weisse Band και Un prophète, προφανώς τις θεωρώ ανώτερες -την έκανα τελικά- αλλά αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του πονήματος του Campanella.

The Firm

The Firm (2009) του Nick Love. Διακοπή στους αγώνες του μουντιάλ και ευκαιρία για ταινία με θέμα τι άλλο, την μπάλα φυσικά. Αν βέβαια θέλουμε να είμαστε ακριβείς η ταινία έχει θέμα το χουλιγκανισμό και όχι το ποδόσφαιρο αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα. Είναι εντυπωσιακή πάντως η συνέπεια του Love στα θέματα που τον απασχολούν στις ταινίες του, δηλαδή η βία. Ειδικά η γηπεδική βία είναι κάτι σαν εμμονή για το συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Το πρόβλημα της προσπάθειας του Love έγκειται στη δυσκολία να μεταφέρεις τα του ποδοσφαίρου ακόμα και τα εξωγηπεδικά στο πανί. Αλλά ο άγγλος το παλεύει και αυτό μας αρέσει. Ειδικά εδώ που πιάνει όμορφα τα 80’s και εκτός από την αργκό που την κατέχει αυτή τη φορά καταπιάνεται με ωραίο τρόπο και με τη μόδα της εποχής.

Βασισμένο στο σενάριο του Al Ashton για το τηλεοπτικό The Firm (1989) του Alan Clarke το οποίο δυστυχώς δεν έχω δει.

She’s Out of My League

She’s Out of My League (2010) του Jim Field Smith. Άκουσα στο ράδιο προχθές σοβαρό έλληνα κριτικό να τη χαρακτηρίζει ως ευχάριστη και για αυτό ψήθηκα και την είδα. Δε λέω συμπαθητικό ταινιάκι, που κινείται ίσως λίγο πάνω από το μέσο όρο της μέσης αμερικάνικης χαζοκομεντί παπαριάς. Όχι δηλαδή ότι λέει και τίποτα ιδιαίτερο αλλά έχει το γέλιο της χωρίς να γίνεται τελείως γραφική. Αλλά πολύ ασχολήθηκα μου φαίνεται γιατί όπως λένε και οι Locomondo στο τραγουδάκι- και θα το γράψω γιατί στη μπάλα είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, αντίθετα από ότι στις ταινίες (στη ζωή δεν σας λέω τι είμαι, κρατάω μυστικό):

Χιλιάδες καρδιές σε όλη την γη χτυπούν μαζί  με την δική μας, χιλιάδες φωνές σε όλη την γη θα ενώνονται με την φωνή μας και όταν έρθει η στιγμή η μεγάλη στιγμη…

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΓΚΟΛ!

Στο βάθος κήπος

Στο βάθος κήπος (2009) του Κλεάνθη Δανόπουλου. Παρά την έξυπνη κεντρική ιδέα, που προέκυψε μάλιστα από αληθινό περιστατικό, το οποίο έγινε διήγημα πριν γίνει σενάριο και παρά τον περιορισμό της τηλεοπτικής ατάκας και του χαζοχαρούμενου γέλιου που μας έχουν συνηθίσει οι ελληνικές παραγωγές, μπορώ να πω ότι η ταινία δεν μου άρεσε. Μάλλον γιατί δεν μπόρεσε να αποδώσει μία ατμόσφαιρα μαύρης κωμωδίας, όπως ένα Shallow Grave ας πούμε (πολλά ζητάω;). Έπιασα πάντως τον εαυτό μου να κοιτάει αρκετές φορές το ρολόι και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό…

Leaves of Grass

Leaves of Grass (2009) του Tim Blake Nelson που γράφει, σκηνοθετεί και παίζει -για το τελευταίο είναι και περισσότερο γνωστός. Συμπαθητικό ταινιάκι που βασικά υπάρχει ώστε να μπορέσει ο Edward Norton να δώσει ρέστα σε διπλό ρόλο, υποδυόμενος δύο δίδυμα αδέρφια, ένα κυριλέ πανεπιστημιακό καθηγητή φιλοσοφίας και ένα αμερικανόβλαχο μικροκαλλιεργητή φούντας. Όταν η δράση μεταφέρεται στην αμερικάνικη επαρχία η ταινία αποκτά ενδιαφέρον αν και δεν μπορεί -παρότι εμφανώς το επιδιώκει- να πλησιάσει σε περιγραφή καταστάσεων και σκιαγράφηση χαρακτήρων αντίστοιχες δημιουργίες των αδερφών Cohen, σε ταινίες των οποίων εξάλλου έχουμε δει τον Nelson. Είναι κρίμα πάντως που και αυτή έχει φάει πακετάκι με τη διανομή γιατί βλέπεται πολύ ευχάριστα -κι ας μην είναι Cohen.

I Love You Phillip Morris

I Love You Phillip Morris (2009) των Glenn Ficarra και John Requa. Μια ταλαιπωρημένη σε ότι αφορά στη διανομή της ταινία, αλλά τώρα που την είδαμε ας την κάνουν ό,τι θέλουν. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα από τη ζωή ενός μικροαπατεώνα ομοφυλόφιλου που έκανε μεγάλη ζωή με δανεικά -και αγύριστα- και μπαινόβγαινε για πλάκα στις φυλακές για να μπορεί να βρίσκεται κοντά στον αγαπημένο του. Δεύτερη σερί ταινία που βλέπουμε με gay ήρωα αλλά το γεγονός είναι απλά τυχαίο. Βέβαια ουδεμία σχέση οι ταινίες μεταξύ τους. Σε αντίθεση με το A Single Man, εδώ η οπτική των δημιουργών δεν έχει καθόλου μέτρο και σοβαρότητα. Εξάλλου η επιλογή του Jim Carrey για το βασικό ρόλο μιλάει από μόνη της. Η ταινία φωνάζει, τρέχει και χαβαλεδιάζει ασταμάτητα. Έχω την εντύπωση ότι οι δημιουργοί ήθελαν μία ταινία που να θυμίζει ξεσαλωμένη αδερφή ντυμένη με φανταχερά χρώματα. Προσωπικά πάντως την είδα πολύ ευχάριστα, όπως κάθε ταινία με απατεωνίσκους και γέλασα αρκετά, καθώς η οπτική της σε προδιαθέτει για κάτι τέτοιο παρότι δεν λείπουν από την ιστορία αρκετές τραγικές καταστάσεις.

A Single Man

A Single Man (2009) του Tom Ford. Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Τεξανού σχεδιαστή μόδας (!) με το αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται μάλλον παραπάνω από ικανοποιητικό. Ουσιαστικά πρόκειται για να ένα δοκίμιο πάνω στον πόνο της απώλειας του συντρόφου. Δεν τρελάθηκα για να είμαι ειλικρινής αλλά για αυτό που θέλει να είναι η ταινία τα καταφέρνει μια χαρά. Εξαιρετική η ερμηνεία του Colin Firth -έπρεπε κάποτε να ξεκολλήσει από τη μανιέρα των χαζοκομεντί- σε βαθμό που μου βάζει σκέψεις για το αν άξιζε αυτός το όσκαρ αντί για τον μεγιστοτεράστιο Jeff Bridges. Πολύ καλή και η μουσική του Abel Korzeniowski αν και η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε τόσο πολύ με Clint Mansell που με βάζει και αυτός σε σκέψεις…

Πολλές υποψηφιότητες και βραβεία, κυρίως για τον Firth μεταξύ των οποίων και το όσκαρ όπως προαναφέρθηκε.

Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου

Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου ( 2008 ) του Στέλιου Κούλογλου. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατό πιο επιφυλακτικός με ταινίες ντοκιμαντέρ με των οποίων το περιεχόμενο και το μήνυμα γνωρίζω εκ των προτέρων ότι πάνω κάτω θα συμφωνήσω. Είναι συχνό το φαινόμενο οι δημιουργοί να προβάλλουν μόνο τα γεγονότα που αποδεικνύουν τα πιστεύω τους και ενισχύουν τους σκοπούς τους αλλά την ίδια στιγμή και ο θεατής να κάνει μία μικρή αβάντα του στυλ “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Εδώ όμως, χωρίς να θέλω να χαϊδέψω τον Κούλογλου, τα πράγματα είναι απλά και δεν χωράνε πολλές αμφιβολίες. Υπάρχει ο άνθρωπος από μέσα. Ο John Perkins, ο οποίος αποφασίζει να απολογηθεί βασανισμένος από τύψεις και ενοχές για την ιδιότητα με την οποία λειτουργούσε επί χρόνια, αυτή του “οικονομικού δολοφόνου”. Τι ακριβώς είναι και ποιος ο ρόλος του οικονομικού δολοφόνου μπορούμε να καταλάβουμε εξετάζοντας τα απλά βήματα της μεθόδου αφαίμαξης χωρών από τις Η.Π.Α. και τα δεκανίκια τους Παγκόσμια Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το πρόβλημα είναι απλό: έχουμε τη χώρα Χ, πως θα γίνει να εκμεταλλευτούμε εμείς τους φυσικούς της πόρους; δανείζοντας (και υπερχρεώνοντας) την μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας, ώστε να μας έχει ανάγκη. Τα χρήματα που της δανείσαμε την αναγκάζουμε να τα δώσει σε πολυεθνικές εταιρίες της επιλογής μας, οι οποίες θα αναλάβουν την εκμετάλευση των φυσικών πόρων (λέγε με πετρέλαιο κατά βάση) και την κατασκευή έργων υποδομής κτλ. Έτσι φτηνό πετρέλαιο θα έχουμε, οι εταιρίες μας θα πλουτίζουν και η χώρα θα μας χρωστάει στους αιώνες των αιώνων. Ναι αλλά πως θα γίνουν όλα αυτά εξ αρχής; αν βρεθεί κάποιος πολιτικός σε αυτή τη χώρα και αρνηθεί να παίξει το παιχνίδι μας; γι’ αυτό στέλνουμε τον οικονομικό δολοφόνο, ο οποίος δωροδωκεί, εκβιάζει, απειλεί, κάνει ότι περνάει από το χέρι του ώστε να εφαρμοστεί το σχέδιο του δανεισμού. Σημαντική λεπτομέρεια: ο οικονομικός δολοφόνος είναι υπάλληλος ιδιωτικής εταιρίας και δεν συνδέεται με κανένα εμφανή τρόπο με το κράτος των Η.Π.Α. Στην περίπτωση που ο οικονομικός δολοφόνος αποτύχει, τότε αναλαμβάνουν τα τσακάλια της CIA να καθαρίσουν με συνοπτικές διαδικασίες τον ανυπάκουο ηγέτη (σε κανένα αεροπορικό δυστύχημα π.χ.) και αν ούτε αυτό καταστεί δυνατό τότε αναλαμβάνει ο στρατός με πρόσχημα συνήθως την “εκδημοκράτιση” της χώρας…

Στο καθαρά κινηματογραφικό κομμάτι ο Κούλογλου κάνει μία καλή προσπάθεια να ξεφύγει από την τηλεοπτική νοοτροπία, συμπεριλαμβάνει σκηνές μυθοπλασίας από τα νεανικά χρόνια και τη στρατολόγηση του Perkins, εμπλουτίζει με σκηνές -συχνά άγριες- τα όσα λένε ο Perkins και άλλοι συνεντευξιαζόμενοι και δεν ξεχνάει (γιατί και η κωμική πλευρά είναι πάντα απαραίτητη) να μας θυμίσει δηλώσεις πολιτικών των Η.Π.Α. και προέδρων της Παγκόσμιας Τράπεζας  για το πως θα βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες και θα πολεμήσουν τη φτώχεια.

Five Easy Pieces

Five Easy Pieces (1970) του Bob Rafelson. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας εποχής που τότε άρχιζε στο σινεμά. Με πολλα στοιχεία που υπάρχουν σε αρκετές από τις ταινίες που ακολούθησαν τη δεκαετία του 70, αν είχε λίγο καλύτερο στόρι και πιο συμπαγές σενάριο σίγουρα θα τη μνημονεύαμε πολύ συχνότερα. Η ατμόσφαιρα της εποχής αποδίδεται υπέροχα, πολύ καλή η σκηνοθεσία -άψογο το τελευταίο πλάνο όταν πέφτουν οι τίτλοι- και φοβερές ερμηνείες, προεξέχοντος φυσικά του Jack Nicholson αλλά και το υπόλοιπο cast δεν υστερεί.

Υποψήφιο για 4 οσκαρ στις βασικές κατηγορίες αλλά χωρίς καμία νίκη (τη χρονιά που σάρωσε το Patton) και πληθώρα άλλων διακρίσεων.