Εν κατακλείδι – To All New Arrivals

Και τώρα φίλοι μου είναι αργά μια καληνύχτα στη μαμά και λίγη στάχτη στα μαλλιά καιρός να πούμε αντίο. (Παύλος Σιδηρόπουλος – Εν κατακλείδι)

If theres a God, be aware, I’m a man newly made. My son lies here, and only of him, am I afraid. As I gaze into that face, I perceive that which is true. I created him, and we created you… in his image. And I never knew love like this. (Faithless – To All New Arrivals)

You see things in life and you’re bit surprise what you see. Life, your whole life, is changes. You go through changes in your life. One second you’ve got it made next second you’re down in the dumps. And it goes back and forth. Throughout your whole life. (UNKLE – Back and Forth)

On the first day of May I took to the road I’d been staring out the window most of the morning I’d watched the rain claw at the glass and a vicious wind blew hard and fast. I should have taken it as a warning. (Nick Cave And The Bad Seeds – Hallelujah)

Πέρασαν 3 χρόνια, 3 μήνες και 3 μέρες… Ήταν πρωτομαγιά του 2007 όταν ξεκίνησε αυτό το blog. Το παράθυρο που χάζευα βέβαια ήταν αυτό στον υπολογιστή και ο καιρός  έξω ήταν μια χαρά αλλά αφού αποφάσισα να απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό με στίχους δεν θα μπορούσε να λείπει ο Cave από το κείμενο.

To blog ουσιαστικά πήρε την κάτω βόλτα εκεί γύρω στα τέλη Μάρτη λόγω ενός πολύ δυσάρεστου και ξαφνικού συμβάντος. Τώρα ένα άλλο γεγονός πολύ ευχάριστο και πολυ αναμενόμενο αυτή τη φορά στέκεται αφορμή για το τυπικό και οριστικό κλείσιμο του. Και λέω αφορμή γιατί φυσικά δεν είναι απογορευτικό να πληκτρολογείς με το ένα χέρι και με το άλλο να κρατάς το μωρό. Απλά θεωρώ κατάλληλη αυτή τη στιγμή που συντελείται η μεγαλύτερη ίσως αλλαγή στη ζωή μου να δώσω τέλος και στο blog κρατώντας το ως ευχάριστη ανάμνηση αντί να το αφήσω να φυτοζωεί. Το blog αυτό που κόντεψε ακόμα και να μου αλλάξει τη ζωή (αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία για άλλη φορά). Τελικά αλλάζει η ζωή μου και παρασέρνει και το blog…

Το ταξίδι πάντως ήταν πολύ όμορφο. Περισσότερο όμορφο το έκαναν όλοι όσοι επισκέφτηκαν, διάβασαν, σχολίασαν, έγραψαν, συμφωνησαν, διαφώνησαν, χάρηκαν, τσαντίστηκαν, έκαναν έστω και ένα απλό κλίκ εδώ. Τους/σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ και πραγματικά θα ήθελα πολύ να σας γνώριζα κάποτε από κοντά, ειδικά τους πιο συχνούς επισκέπτες. Ίσως κάποτε να γίνει και αυτό, ίσως κάποτε να τα πούμε ξανά δικτυακά, ίσως συνεχίσω να σας επισκέπτομαι στα δικά σας λημέρια. Ίσως πάλι δεν γίνει τίποτα από αυτά και αυτό είναι το οριστικό αντίο. Δεν θα τολμήσω να αποχαιρετίσω ονομαστικά. Δεν θα είχε νόημα.

Θα τελειώσω φυσικά με τραγούδι, αφιερωμένο σε εμένα αλλά και όλους τους γονείς του κόσμου:

Come mothers and fathers throughout the land and don’t criticize what you can’t understand. Your sons and your daughters are beyond your command your old road is rapidly agin’. Please get out of the new one if you can’t lend your hand. For the times they are a-changin’. (Bob Dylan – The Times They Are A-Changin’)

Υ.Γ. 1. Θα μου ήταν πιο εύκολο να κλείσω τα σχόλια και να το παίξω υπεράνω αλλά θα τα αφήσω ανοιχτά για όσους θέλουν να που ένα γεια. (Ευτυχώς οι πιο πολλοί λείπετε σε διακοπές…).

Υ.Γ. 2. Τα κείμενα θα παραμείνουν για αρχειακούς λόγους.

Υ.Γ. 3. Για τον άνθρωπο/σύντροφο/γύναικα της ζωής μου:

Στη μυρωδιά σου να μεθάω και να χάνομαι, μόνο το χρώμα της πνοής σου να αισθάνομαι. Έτσι ζεστά θα τον περάσω τον χειμώνα, χωρίς κανόνα. (Ντίνος Σαδίκης – Χωρίς κανόνα)