Rispetto. Respect. Σεβασμός. Τα είπαμε και προχθές. Τι άλλο να πω για τον Dario Argento; Αυτή τη φορά είδα το Profondo Rosso (1975). Στην ιταλική έκδοση που είναι κανένα 20λεπτο μεγαλύτερη από την αμερικάνικη. Αυτό δεν σημαίνει σίγουρα ότι είναι και καλύτερη. Εξάλλου δεν έχουν κοπεί σκηνές από τα φονικά. Στα οποία παρεμπιπτόντως υπάρχει μεγάλη ποικιλία και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ στη συγκεκριμένη ταινία. Μη με ρωτάτε αν είναι καλύτερο από το Suspiria (1977). Μάλλον όχι αν και η ποικιλία στους φόνους με συγκρατεί από το να πάρω θέση ανοιχτά.
Μουσική φανταστική από Goblin και αυτή τη φορά. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Catalonian International Film Festival για τον Argento.
Μια ταινία την ημέρα... 
October 30, 2007 at 01:26 |
Πάρα πολύ καλό και πράγματι δεν έχουν ουσιαστική διαφορά οι δύο εκδόσεις, εξαιρετική αρχική σεκάνς και εμπνευσμένοι φόνοι, δεν ξέρω αν έχεις δει το Blood and black lace του Μπάβα θα έβρισκες πολλές ομοιότητες στο στυλ.
October 30, 2007 at 11:02 |
Δεν το έχω δει αλλά θα το ψάξω, ειδικά αν παίζει σε dvd και σε καλή τιμή
October 30, 2007 at 11:37 |
Της VCI δυστυχώς είναι έκδοση μάπα η διπλή, αξίζουν μόνο τα εξτρά, της Image είναι αξιοπρεπής αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα, της Anchor Bay είναι η καλή πρέπει να χει τελειώσει όμως αλλά γενικά αυτοί τα ξαναβγάζουν αν και αυτό το έβγαλαν στο δεύτερο μποχ σετ του Μπάβα που είναι ακριβό.
October 30, 2007 at 13:20 |
έχω ακούσει πάρα πολλά για τον Argento. Ειδικά το Suspiria και το Inferno θεωρούνται cult αριστουργήματα. Παρόλα αυτά έτυχε όταν τον είχα πρωτο- ακούσει να πέσει στα χέρια μου το The Bird with the Crystal Plumage (wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Bird_with_the_Crystal_Plumage). Και εγώ αλλά περισσότερο ο φίλος μου που ήταν πωρωμένος με το genre απογοητευτήκαμε οικτρά. Από τότε δεν τον ακούμπησα, ξανά. Ο κολλητός που είδε αργότερα και τα υπόλοιπα είπε ότι μάλλον είχαμε πέσει στην πατάτα του. Θα ανακινήσω πάλι το ενδιαφέρον…
October 30, 2007 at 17:29 |
Δεν έχω δει το συγκεκριμένο έργο, πρέπει να είναι το πρώτο που είχε σκηνοθετήσει. Πάντως όλα εξετάζονται τηρουμένων των αναλογιών. Δεν θα εκπλαγώ αν κάποιος μου πει ότι στις σκηνές των φόνων αντι να τρομάξει , γέλασε. Μιλάμε για περισσότερα από 20 χρόνια πριν. Έτσι κι αλλιώς δεν υποστηρίζω ότι όλες οι ταινίες του (δεν τις έχω δει και όλες) είναι αριστουργήματα. Για παράδειγμα το σχετικά πρόσφατο Il Cartaio (2004) ο Χαρτοπαίκτης δηλαδή, δεν μου άρεσε.
October 31, 2007 at 11:37 |
Ναι…το ίδιο είπε και ο giaLlo-fan φιλος για τον Χαρτοπαίκτη. Είχες δίκιο για το Bird with crystal plumage. Ήταν η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Θα δω τα προτεινόμενά του και θα κάνω μια επανεκτίμηση. Παντώς θεωρείται κατά κοινή ομολογία master του είδους και κύριως εκφαστής του giallo στο κινηματογράφο οπότε σίγουρα έχει κάνει κάτι καλά…
November 1, 2007 at 17:06 |
Την έχω δει πριν από πολυ καιρό και δεν την θυμάμαι πολύ καλά (μάλλον θα την ξαναδώ λίαν συντόμως!!!), αλλά μου έχει μείνει η σκηνή του φόνου με την κούκλα και νομίζω την αντέγραψαν στο Saw…
November 1, 2007 at 22:22 |
Σωστός. Έχεις δίκιο για το Saw. Στο Rosso ένα από τα υποψήφια θύματα περιμένει με μια μαχαίρα το δολοφόνο και εκείνη τη στιγμή τσουλάει μπροστά του μια κούκλα όπως στο Saw την οποία και τσεκουρώνει ο τύπος ενώ ο δολοφόνος του τη σκάει από αλλού.
November 2, 2007 at 01:43 |
Ο Αρτζέντο είχε δύο περιόδους στη βασική καριέρα του (βασική εννοώ μέχρι τα μέσα των 80ς γιατί μετά… αφείστε καλύτερα): Στη πρώτη έκανε αστυνομικά, που μερικά είχαν βία και αίμα, αλλά ήταν απλώς αστυνομικά. Μερικά απ’ αυτά είναι όντως πατάτες. Στη δεύτερη, που είναι η καλύτερή του, μπήκε στα γνωστά μεταφυσικά σπλάτερ – τρόμου (Suspiria, Inferno κλπ.)
“Το πουλί με τα κρυστάλλινα φτερά” είναι η πρώτη του ταινία (άρα της πρώτης μέτριας περιόδου) και σαφώς δεν είναι από τις καλύτερές του. Κάθε άλλο.
November 2, 2007 at 01:45 |
Α, και δεν μιλάμε για 20 χρόνια πριν. Μιλάμε για 37 (!!!) χρόνια. Το “Πουλί…” είναι του 1970.
November 2, 2007 at 02:49 |
Σωστός, το 20 γράφτηκε πάνω στη βιασύνη. Μάλλον έπρεπε να πω περισσότερα απο 30 χρόνια πριν. Πάντως εμένα ένα πρόσφατο μου άρεσε. Το La Sindrome di Stendhal (1996).