Χθές για πρώτη φορά δεν έγραψα post για ταινία. Σήμερα θα πρωτοτυπήσω πάλι και για πρώτη φορά θα γράψω για ταινία μικρού μήκους. Καθότι το Τριανόν δείχνει αυτές τις μέρες τις ταινίες από το φεστιβάλ της Δράμας και βρέθηκα εκεί το Σάββατο το βράδυ όπου μεταξύ άλλων παρακολούθησα το Δύο φορές τώρα (2007) ή αλλιώς Two Times Now του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Μία δεκάλεπτη ταινία σχετικά με τον έρωτα και τη βία μέσα από παράλληλες εικόνες δύο ζευγαριών. Διάλογοι και στόρι δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως έντονα συναισθήματα και μία διαφορετική ματιά στο θέμα.
Η ταινία, όπως αναφέρθηκε, συμμετείχε στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας και θα συμμετάσχει στο σουηδικό ifestival του Stockholm International Film Festival, τουλάχιστον σύμφωνα με το ένθετο art της εφημερίδας Ποντίκι καθώς το επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη στην ιστοσελίδα του http://www.stockholmfilmfestival.se/?L=1
Όσοι πάντως θέλετε να το δείτε θα προβληθεί και πάλι απόψε στο Τριανόν μαζί με άλλες ενδιαφέρουσες μικρού μήκους.
Μια ταινία την ημέρα... 
October 29, 2007 at 16:13 |
Καταρχήν συγχαρητήρια στο blog για την αναφορά στα μικρού μήκους. Δυστυχώς αντικρύσαμε όλοι την θλιβερή εικόνα μίας μισογεμάτης (εν μέρει από τους δημιουργούς και τους φίλους τους) αίθουσας, σε ένα Τριανόν που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα έπρεπε να πέφτει καρφίτσα (ανεξάρτητα από την ποιότητα των ταινιών). Αυτό οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, στο γεγονός ότι το κατά τ’άλλα πολύ ανήσυχο αθηναϊκό κοινό δεν είναι πολύ εξοικειωμένο με τα μικρού μήκους γενικότερα (στις Νύχτες Πρεμιέρας έβρισκες μέχρι την τελευταία στιγμή εισιτήρια για τις μικρού μήκους προβολές όταν σε μεγάλα φεστιβάλ λίγο πολύ τα ίδια ταινιάκια έχουν γίνει ανάρπαστα πριν καν γίνουν sold out οι επίδοξοι νικητές των βραβείων). Αλλά όχι μόνο σε αυτό: Ψάξτε για άλλες αιτίες στην προώθηση του συγκεκριμένου είδους (και του Φεστιβάλ Δράμας), στους ίδιους τους δημιουργούς που αποτυγχάνουν να επικοινωνήσουν αλλά και σε εμάς τους ίδιους που δε διαφημίζουμε στις παρέες μας το είδος που γέννησε και εξακολουθεί να τρέφει το σινεμά σήμερα (όλοι οι σκηνοθέτες καταξιώνονται από τα πρώτα μικρού μήκους βήματά τους). Μέσα σε όλα αυτά, ταινίες όπως αυτή του Κωνσταντάτου είναι μία ελπίδα. Με το “Δύο Φορές Τώρα” ο Κωνσταντάτος πήρε από το χέρι το δικό του σινεμά (πολύ χλιαρό για μένα το προηγούμενό του “Μόνο για πάντα”) και το πήγε πολύ πιο πέρα. Πολύ όμορφο το ξεκίνημα (αποσπασματικά πλάνα ενός άδειου από ζωή χώρου). Απροσδόκητα ζωντανό μοντάζ για τις απαιτήσεις του σπονδυλωτού χαρακτήρα του φιλμ (φοβερό το σχόλιο ενός ανυποψίαστου θεατή μετά την ταινία: “Σε κάποιες στιγμές δεν ήξερα ποια από τις δύο ιστορίες βλέπουμε”). Πλάνα από ψηλά με μεγάλη δεξιοτεχνία για τους φαν του είδους. Κάποιες δραματουργικές αδυναμίες που κρύφτηκαν όμως πίσω από την έλλειψη διαλόγων και κάποια ελάχιστα ελαττωματικά πλάνα δεν αναιρούν την πετυχημένη και τεχνικά και θεματικά προσπάθεια του Κωνσταντάτου. Στη συνέντευξή του στο Ποντίκι Art o δημιουργός είπε: “Να προλάβουμε το παρόν πριν αυτό γίνει παρελθόν”. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη ταινία του Κωνσταντάτου. Το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει είναι πλέον να προλάβει και το μέλλον πριν αυτό να γίνει παρελθόν…
October 30, 2007 at 17:47 |
Συμφωνώ με όσα λες. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η αδιαφορία του κοινού για τις μικρού μήκους. Στην τελική δεν υπάρχει και ιδιαίτερη προσφορά, όπως για παράδειγμα με τις “κανονικές” ταινίες που κάθε Πέμπτη βγαίνουν 6-7 νέες. Μικρού μήκους μπορείς να δεις 5-10 φορές το χρόνο σε κανένα φεστιβάλ ή κάτι αντίστοιχο. Συνεπώς συμφωνώ ότι δεν δικαιολογείται να μην γεμίζει μια αίθουσα σάββατο βράδυ. Σε μία εποχή σαν τη σημερινή με αυτούς τους ρυθμούς, όπου η υπομονή σπανίζει και πολλοί (βάζω και εμένα μέσα) συχνά γκρινιάζουν (κακώς) για τη μεγάλη διάρκεια ορισμένων ταινιών δεν καταλαβαίνω γιατί δεν περπατάνε οι μικρού μήκους. Εξάλλου όπως μεταξύ σοβαρού και αστείου λέμε συχνά όσο κακή και να είναι μία μικρού μήκους εξακολουθεί να είναι μικρού μηκούς. Για να μην αναφερθώ στα 7ευρα που κλαίμε κάθε τόσο σε διάφορες ταινίες, κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ σε σετ μικρού μήκους, είναι απίθανο να είναι όλες κακές.
Για το ζήτημα των δημιουργών όμως δεν νομίζω ότι εξαρτάται και τόσο από την αποδοχή του κοινού. Ένα γεμάτο Τριανόν δεν θα άλλαζε την κατάσταση. Εδώ εμπλέκονται άλλοι φορείς και παράγοντες (πρώτα από όλα το οικονομικό) για τους οποίους δεν είμαι αρμόδιος και δεν γνωρίζω αρκετά για να μιλήσω.
November 8, 2007 at 19:24 |
Καλησπέρα
Εγώ διακρίνω τρεις λόγους: oι μικρού μήκους ταινίες δεν τυγχάνουν της ίδιας διαφήμισης και προώθησης με τις μεγάλες αδελφές τους, τουλάχιστον εδώ στο μαμά πατρίντα, η πλειοψηφία του κοινού δεν γνωρίζει τι σημαίνει γυρίζω ταινία και τέλος υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ταινιών μικρού μήκους που είναι εντελώς αδιάφορες, συμπαρασύροντας συχνά και τις υπόλοιπες.
(δική μου οπτική)
Όσο για την ταινία του Μιχάλη Κωνσταντάτου, προσωπικά την λάτρεψα – δεν διέκρινα καν τις “δραματουργικές αδυναμίες” που ανέφερε ο u&whosearmy. Ευτυχώς που γεννιούνται αυτές οι ταινίες μικρού μήκους και αντιλαμβανόμαστε οτι υπάρχουν ταλαντούχοι νέοι άνθρωποι στον ελληνικό κινηματογράφο, ώστε να ελπίζουμε οτι στο μέλλον η προσφορά στην 7η τέχνη θα είναι ακόμα πιο σημαντική και ουσιαστική.
+ma
November 8, 2007 at 22:32 |
Χαίρομαι που γίνεται κουβέντα για αυτό το ζήτημα και για αυτή την ταινία.
Για τη διαφήμιση συμφωνούμε αν και νομίζω ότι εδώ μιλάμε για διαφήμιση από στόμα σε στόμα (όπως λέει και ο u&whosearmy), σε ραδιόφωνα, περιοδικά με κάποιες συνεντεύξεις κτλ και όχι για κανονική διαφήμιση καθώς δεν νομίζω ότι κάποιος θα ρίξει χρήμα για να διαφημίσει μιά μικρού μήκους αφού, κακά τα ψέμματα, αυτή δεν πρόκειται ποτέ να τα φέρει πίσω. Για το ότι η πλειοψηφία του κοινού δεν γνωρίζει τι σημαίνει γυρίζω ταινία ναι μεν ισχύει αλλά δεν το θεωρώ λόγο αδιαφορίας. Οκ σίγουρα όταν πας να τη δεις επιβραβεύεις τον κόπο του σκηνοθέτη αλλά σκοπός είναι να τις παρακολουθεί το κοινό ως αντικείμενο τέχνης ή ψυχαγωγίας και όχι από οίκτο για τον δημιουργό. Το τρίτο επίσης μπορεί να είναι αλήθεια αλλά γιατί να μην ισχύσει το αντίθετο; οι ενδιαφέρουσες να τραβήξουν τον θεατή παρότι ξέρει ότι θα δει και κάποιες αδιάφορες
Για τη συγκεκριμένη ταινία αλλά και για άλλες αντίστοιχες νομίζω ότι το σημαντικό είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει εδώ. Να προκαλεί τη συζήτηση. Κάποιος τη λατρεύει , κάποιος τη βρίσκει εξαιρετική, κάποιος τη θεωρεί απλά καλή. Ακόμα και αν κάποιος γράψει ότι την ειδε και δεν του άρεσε πάλι θα χαρώ γιατί απλά την είδε.
November 26, 2007 at 01:45 |
Να τα και τα ευχάριστα με βραβείο για το Δύο φορές τώρα στο ifestival.
Δείτε τα βραβεία του φεστιβάλ της Στοκχόλμης στο alternative film guide
http://www.altfg.com/blog/film-festivals/stockholm-film-festival-awards-2007/
http://www.altfg.com