Και μία έξτρα που την έχασα στη Θεσσαλονίκη αλλά μετά από επίμονες συστάσεις φίλων, την είδα στο Μικρόκοσμο όπου προβλήθηκε το τμήμα του Φεστιβάλ Νέος Ισπανικός Κινηματογράφος. Crimen Ferpecto (2004) λοιπόν, του Alex de la Iglesia. Όντως άξιζε τον κόπο. Έξυπνο και με πολύ γέλιο. Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι γελάω. Ψάχνω να το βρω αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει…
Υποψηφιότητες σε πολλά φεστιβάλ και 2 βραβεία στο γαλλικό Festival du Film Policier de Cognac.
Τελευταία που είδαμε στο φεστιβάλ, 13η αλλά και τυχερή η ταινία Red Awn (2007) του Cai Shangjun από την Κίνα, καθώς κέρδισε το 1ο βραβείο του διαγωνιστικού τμήματος, το Χρυσό Αλέξανδρο δηλαδή. Όπως και να έχει το ότι πετύχαμε το νικητή έστω και στην τύχη είναι μία ικανοποίηση. Η ταινία διηγείται τη σχέση ενός πατέρα, που επιστρέφει μετά από χρόνια στο χωριο του, με το νεαρό γιο του, ο οποίος τον έχει ξεγράψει από τη ζωή του μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά αφού τον έχει δηλώσει νεκρό στις αρχές. Όλα αυτά με φόντο την επαρχία της Κίνας και τη δουλειά στα αγροκτήματα. Καλή ταινία, λίγο αργή αλλά είχε το ενδιαφέρον της.
Βραβείο FIPRESCI στο Pusan International Film Festival στην Ν.Κορέα.
Από την Αργεντινή το El Asaltante (2007) του Pablo Fendrik. Περίεργη ταινία, μικρή σε διάρκεια σχετική με ένα μεσήλικα αστό που γίνεται κλέφτης και “χτυπάει” ιδιωτικά σχολεία όταν έχουν εισπράξει τα δίδακτρα από τους μαθητές. Δεν ήταν κακό αλλά δεν μου άφησε και πολλά όπως μαρτυρά και αυτό το λακωνικό post.
Θέλαμε να δούμε μια ταινία αυτού του περίεργου τύπου του William Klein και τελικά είδαμε το Who Are You, Polly Magoo? (1966). Ενδιαφέρουσα ταινία, ένα καυστικό σχόλιο για το χώρο της μόδας και της τηλεόρασης. Στην αρχή της είναι πολύ καλή, στη συνέχεια κουράζει λίγο αλλά γενικά ήταν μία καλή επιλογή και η μόνη ασπρόμαυρη που είδαμε σε αυτό το φεστιβάλ.
Κέρδισε το Prix Jean Vigo στη Γαλλία, βραβείο που δίνεται σε αναξάρτητες και ασυνήθιστες δημιουργίες.
Sugisball (2007) του Veiko Ounpuu που έφυγε από το φεστιβάλ με το βραβείο σκηνοθεσίας, δικαίως κατά τη γνώμη μας κι ας μην είδαμε όλες τις διαγωνιστικές. Ο “Φθινοπωρινός κύκλος” γυρισμένος με φόντο τις εργατικές κατοικίες στην Εσθονία δεν έχει κάποιο συμπαγές σενάριο, περισσότερο έδειχνε στιγμιότυπα από τις ζωές διαφόρων ανθρώπων. Ταινία βασισμένη στη σκηνοθεσία και στην αισθητική. Μας άρεσε αρκετά.
Ενδιαφέρουσα η κουβέντα μετά το τέλος της ταινίας με το σκηνοθέτη να αρνείται τον κοινωνικό χαρακτήρα της ταινίας και τα βαθύτερα νοήματα για τις σχέσεις των δύο φύλων λέγοντας χαρακτηριστικά σε ανάλογη ερώτηση, ότι δεν είναι κοινωνιολόγος.
Βραβείο και στη Βενετία στο τμήμα Ορίζοντες.
E pericolo sporgersi (1992) του Nae Caranfil. “Μην κρέμαστε από τα παράθυρα” ο ελληνικός τίτλος. Δεν ξέρω αν είναι ακριβής μετάφραση, αυτό που ξέρω είναι ότι όσοι κρέμοταν σαν τα σταφύλια (ζωγραφίζω σήμερα!) στην αίθουσα του λιμανιού όπου έγινε η συγκεκριμένη προβολή, σίγουρα δεν έχασαν. Και όχι τόσο γιατί η ταινία είναι καταπληκτική, που είναι δηλαδή, αλλά κυρίως για τη σπανιότητα της προβολής. Όπως είπε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης ίσως και να ήμασταν το τελέυταίο κοινό που την παρακολούθησε. Γιατί όλα αυτά; Η ιστορία σύμφωνα πάντα με τον ίδιο έχει ως εξής:
Αρχές δεκαετίας ’90 ο Caranfil ψάχνει χρηματοδότηση για την ταινία του. Βρίσκει τελικά δύο Γάλλους και ένα Ρουμάνο παραγωγό. Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι των Γάλλων στη Ρουμανία με τα μετρητά στο χέρι λόγω προβλημάτων με τις τράπεζες τελικά όλα βαίνουν καλώς, τα γυρίσματα αρχίζουν και η ταινία ολοκληρώνεται μέσα στο 1992. Κατόπιν πάει στις Κάννες όπου κάνει εντύπωση και πολλές εταιρίες διανομής πλησιάζουν τους παραγωγούς. Αυτοί αρνούνται τις προσφορές, θέλουν να πετύχουν κάτι καλύτερο και περιμένουν ένα γνωστό τους με μία νέα εταιρία που υποτίθεται ότι θα τους κάνει την καλύτερη προσφορά. Η συμφωνία δεν γίνεται ποτέ και έτσι τελικά η ταινία μένει στο ράφι. Δύο χρόνια αργότερα το 1994 μία μικρή εταιρία διανομής στη Γαλλία παίρνει τα δικαιώματα της ταινίας και κάνει διανομή σε 2-3 σινεμά στο Παρίσι, την ίδια μάλιστα εβδομάδα που βγήκε στις εκεί αίθουσες το Pulp Fiction (1994) κάτι που τόνισε ιδιαίτερα ο Caranfil αλλά ζήτησε να μην ξεχνάμε ότι η δική του ταινία είχε γυριστεί δύο χρόνια νωρίτερα. (Και αυτό από ότι αποδείχτηκε κατά την προβολή γιατί υπάρχουν κάποιες “ομοιότητες” στις δύο ταινίες). Στη συνέχεια η εταιρία χρεοκόπησε και η ταινία πέρασε στα χέρια της τράπεζας που έκανε την κατάσχεση. Ο Caranfil προσπαθεί να την πάρει πίσω αλλά είναι πολλά τα λεφτά που του ζητάνε. Μέσα σε όλα αυτό το σίριαλ μία κόπια ξέμεινε σε μία βέλγικη ταινιοθήκη και ήταν αυτή που ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη μετά από παρακάλια και δρακρύβρεχτες επιστολές του σκηνοθέτη καθότι οι Βέλγοι είναι πολύ αυστηροί με το υλικό τους.
Και επειδή ξέρω ότι σας έχει φάει η περιέργια να σας πω με δύο λόγια ότι η ταινία διαδραματίζεται στη Ρουμανία επί Τσαουσέσκου και αφορά σε μία ιστορία που εμπλέκονται μία μαθήτρια, ένας ηθοποιός και ένας φαντάρος και είναι δοσμένη από το σκηνοθέτη σε τρία μέρη, κάθε φορά με πρωταγωνιστή έναν από τους τρεις.
Βραβείο στο Festival International Cinéma Méditerranéen Montpellier.
Μία από τις σημαντικότερες ταινίες του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στη Θεσσαλονική. Matewan (1987) του John Sayles αυτού του πραγματικά σπουδαίου δημιουργού, παρουσία μάλιστα του ίδιου στην αίθουσα αλλά και των δύο πρωταγωνιστών της ταινίας David Strathairn και Chris Cooper, καθώς υπήρχε τιμητική εκδήλωση για την προσφορά των τριών συνεργατών στον κινηματογράφο. Για την ταινία δεν χρειάζεται να πω πολλά είναι πραγματικά κορυφαία. Σχετίζεται με ορυχεία στην Αμερική του 1920, απεργίες, συνδικάτα και όλα τα σχετικά. Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι η απαράδεκτη συμπεριφορά του κοινού -παρουσία μάλιστα των συντελεστών όπως ανέφερα- με τα κινητά να δίνουν και να παίρνουν, όχι μονο να χτυπάνε αλλά οι κατοχοί τους να μιλάνε κιόλας την ώρα της προβολής, κόσμο να μπαινοβγαίνει, πολλοί είδαν την τιμητική εκδήλωση και έφυγαν πριν την έναρξη της ταινίας αναγκάζοντας τον Sayles να πει αστειευόμενος ότι “μη φεύγετε καθίστε να δείτε την ταινία γιατί είναι η πρώτη του Cooper και να μας πείτε μετά αν έχει μέλλον στον κινηματογράφο”. Ειλικρινά ντράπηκα.
Μία υποψηφιότητα για OSCAR και κάποιες άλλες διακρίσεις στην Αμερική για αυτή την όμορφη ταινία.
Ano Una (2007) του Jonas Cuaron γιου του γνωστού σκηνοθέτη Alfonso Cuaron. “Η στιγμή σου” στα ελληνικά. Μία ταινία χωρίς ροή εικόνας αλλά με παράθεση φωτωγραφιών και φυσικό ήχο, διήγηση από τους πρωταγωνιστές και κάποιους διαλόγους. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί κάποια πρωτοπορία, κάπου πήρε το αυτί μου ότι έχει ξαναγίνει. Η αλήθεια είναι ότι με κούρασε λίγο αλλά και τόσο η υπόθεση όσο και ο τρόπος που το έδωσε ο νεαρός σκηνοθέτης ήταν λίγο ανάλαφρα για τα γούστα μου. Δεν πάυει πάντως να είναι μία ενδιαφέρουσα προσπάθεια που μάλιστα έφυγε από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του ισπανικού κινηματογράφου. Το Lo que se de Lola (2006) του Javier Rebollo ως κλασσικό δείγμα ισπανικού κινηματογράφου – για να μην πω αλμοδοβαρικού στο λίγο πιο αργό του – δεν με τράβηξε. Δεν είναι κακή ταινία αλλά κάπου μπαίνει και το προσωπικό γούστο στη μέση. Ίσως να την αδικώ και λίγο καθώς ήταν η τρίτη συνεχόμενη που είχα δει τη συγκεκριμένη μέρα και σίγουρα όσο αυξάνονται οι προβολές τόσο μειώνεται η υπομονή. Το στόρι σχετίζεται με ένα περίεργο τυπάκι που ζεί με την κατάκοιτη μάνα του και έχει αναλάβει τη φροντίδας της. Όταν μια νέα γειτόνισσα σκάει μύτη στην πολυκατοικία ο τύπος την ψωνίζει και γίνεται η σκιά της. Την ακολουθεί παντού, διαβάζει την αλληλογραφία της ενώ η ανέμελη γειτόνισσα δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα.
Βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ του Λονδίνου και υποψηφιότητες σε San Sebastian και στα βραβεία Goya ενώ προβλήθηκε στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας και στην Τσεχία στο περίφημο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.
Filantropica (2002) του Nae Caranfil. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη ο οποίος αποδείχτηκε εκτός των άλλων και ωραίος τύπος. Πριν από κάθε προβολή είχε μια ιστορία να πει για να πλασάρει όμορφα την ταινία του και να σου αυξήσει το ενδιαφέρον. Η συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε πολύ. Γενικά η φιλανθρωπία ως θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση και ο Caranfil το προσεγγίζει πολύ εύστοχα με το σαρκασμό που του αξίζει και δεν αφήνει τίποτα όρθιο από το ζητάνιο του δρόμου μέχρι τους τηλεμαραθώνιους και τα κυκλώματα που υπάρχουν πίσω από ολα αυτά. Κριτική με χιούμορ απέναντι στη φιλανθρωπία λοιπόν. Γιατί όχι; τα παραδείγματα “κακής” φιλανθρωπίας είναι πολλά με πιο πρόσφατο δια στόματος Jobs Selascia (African Action Aid), που υποστήριξε ότι τα Live Aid, Live 8 και άλλες καμπάνιες των Bono και Bob Gelfod κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό στην Αφρική συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της διαφθοράς και της εξάρτησης, αυξάνοντας κατακόρυφα τόσο τον αριθμό των αφρικανών που ζουν ζητιανεύοντας όσο και την εξάρτηση της Αφρικής από ξένη βοήθεια.
Η “Φιλανθρωπία”, που μου θυμίζει λίγο μία από τις αγαπημένες μου ταινίες το Viridiana (1961) του Luis Bunuel, βραβεύτηκε σε Festival International du Films d’Amour de Mons (FiFa), Festival de Paris-Ile-de-France, Festival of Central and Eastern European Film – goEast και Internationales Filmwochenende Würzburg.
Αφού φάγαμε μία αναβολή λόγω τεχνικών προβλημάτων, είδαμε τελικά με μία μέρα καθυστέρηση το AFR (2007) του Morten Hartz Kaplers από τη Δανία. Πρόκειται για ένα ψευδοντοκιμαντέρ ή mockumentary όπως λέγεται το είδος αυτό, το οποίο παρουσιάστηκε ως η πλέον προβοκατόρικη ταινία των τελευταίων ετών και μπορεί όντως να ήταν. Γενικά μου αρέσουν τα ντοκιμαντέρ ακόμα κι αν είναι ψευδό. Εξάλλου μερικά που πλασσάρονται για κανονικά και αυτά ψευδοντοκιμαντέρ είναι. Έτσι και το συγκεκριμένο μου άρεσε αρκετά αν και το τυπάκι το παράκανε λίγο.
Με δύο λόγια το στόρι: ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Δανίας δολοφονείται ακριβώς τη στιγμή που έκανε πολιτική στροφή και ετοιμαζόταν να εφαρμόσει μεγαλόπνοα σχέδια για τη σωτηρία του 3ου κόσμου. Κατηγορούμενος για το φόνο είναι ένας γνωστός στο χώρο των αντιεξουσιαστών τον οποίο η αστυνομία βγάζει από τη μέση με συνοπτικές διαδικασίες ώστε να του κλείσει το στόμα και να τον κηρύξει ένοχο μετά θάνατο χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ αν όντως ήταν αυτός πίσω από το έγκλημα. Στην αναδρομή που γίνεται στην ταινία στις ζωές των δύο πρωταγωνιστών – του πρωθυπουργού που εμφανίζεται από μονταρισμένες σκηνές ο πραγματικός και του αντιεξουσιαστή που υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης- αποδεικνυεται ότι είχαν σχέση και μάλιστα ερωτική. Τι από όλα αυτά συνέβη στην πραγματικότητα; σχεδόν τίποτα, τι είναι αλήθεια; αυτό είναι στην κρίση του καθενός αλλά όπως και να έχει είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το πως τα ΜΜΕ μπορούν σήμερα να μας πείσουν για κάτι κι ας απέχει αυτό χιλιόμετρα από την πραγματικότητα.
Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Ροτερνταμ όπου και έφυγε με το βραβείο προκαλώντας σάλο στη Δανία και μηνύσεις κυρίως από πολιτικούς που συμμετέχουν άθελα τους στην ταινία και θεωρούν ότι εξαπατήθηκαν με κομμένες και ραμμένες δηλώσεις σε άλλες ερωτήσεις κτλ. Τελικά η ταινία προβλήθηκε κανονικά στη Δανία. Άραγε θα γινόταν κάτι τέτοιο εδώ;
Ισπανοπορτογαλική παραγωγή το Sud Express (2005) των Chema de la Pena και Gabriel Velasquez. Δεν μου είπε πολλά η ταινία, όχι ότι ήταν και καμιά πατάτα αλλά και να μην την είχα δει δεν θα με πείραζε ιδιαίτερα. Η υπόθεση ξετυλίγεται γύρω από ένα τρένο που εκτελεί το δρομολόγιο Λισσαβώνα – Παρίσι και τις ζωές διαφόρων ατόμων που ζουν κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές αυτής της διαδρομής. Στα περίεργα της ταινίας η πληθώρα από διαφορετικές γλώσσες που ακούγονται.
Μία υποψηφιότητα και ένα βραβείο στο San Sebastian αλλά και προβολή στο Τορόντο.
Το πολωνικό Sroda, czwartek rano (2007) του Grzegor Pacek ήταν η πρώτη ταινία που είδαμε του διαγωνιστικού τμήματος. “Τετάρτη, Πέμπτη πρωί” στα ελληνικά, μία μέτρια ταινία σχετικά με μία παράξενη ερωτική ιστορία, με μία πολύ ωραία πρωταγωνίστρια (Joanna Kulig) 🙂 . Και ο πρωταγωνιστής καλός ήταν (Pawel Tomaszewski) και αφού δεν βρήκα poster έβαλα ένα ωραίο στιγμιότυπο των 2 στη φώτο.
Κάντε ένα click.
Γυρίσαμε από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, περάσαμε πολύ καλά κι ας μην καταφέραμε να δούμε την Asia Argento, παρότι μείναμε εκεί 8 μέρες, αφού εμφανίζεται απόψε για dj set και για την προβολή της ταινίας – έκπληξη υποτίθεται- La terza madre (2007) του πατέρα της Dario Argento.
Είδαμε όμως αρκετές ταινίες με πρώτη και καλύτερη το Auf der anderen Seite (2007) του Fatih Akin. Σιγουράκι θα μου πείτε και έχετε δίκιο καθότι σάρωσε με 2 βραβεία στις Κάννες και ο σκηνοθέτης είναι αναγνωρισμένος και με μία χρυσή αρκούδα από το Βερολίνο στο βιογραφικό του για την προηγούμενη ταινία του Head on [Gegen die Wand] (2004). Όπως και να έχει η “Άκρη του ουρανού” είναι πολύ καλή και την προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Απλά θα πρέπει να περιμένετε μέχρι τον Ιανουάριο οπότε και θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες.
