Στο βάθος κήπος (2009) του Κλεάνθη Δανόπουλου. Παρά την έξυπνη κεντρική ιδέα, που προέκυψε μάλιστα από αληθινό περιστατικό, το οποίο έγινε διήγημα πριν γίνει σενάριο και παρά τον περιορισμό της τηλεοπτικής ατάκας και του χαζοχαρούμενου γέλιου που μας έχουν συνηθίσει οι ελληνικές παραγωγές, μπορώ να πω ότι η ταινία δεν μου άρεσε. Μάλλον γιατί δεν μπόρεσε να αποδώσει μία ατμόσφαιρα μαύρης κωμωδίας, όπως ένα Shallow Grave ας πούμε (πολλά ζητάω;). Έπιασα πάντως τον εαυτό μου να κοιτάει αρκετές φορές το ρολόι και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό…
- Comment
- Reblog
-
Subscribe
Subscribed
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Μια ταινία την ημέρα... 
June 8, 2010 at 14:23 |
όχι δεν είναι καλό. Την είχα δει στην επίσημη πρεμιέρα της, κοινώς, κάτω από τις καλύτερες συνθήκες. Παρ’ όλ’ αυτά, ούτε εμένα μου άρεσε. Δε με χάλασε, απλά και μόνο γιατί πήγα με πολύ χαμηλές προσδοκίες και έτοιμη να την ευχαριστηθώ όσο μπορώ, μιας και είμαι υπέρμετρα προκατειλημμένη με τις ελληνικές ταινίες. Έτσι κι έγινε. Την ευχαριστήθηκα στα μέτρα του ανθρωπίνως δυνατό.
June 8, 2010 at 19:30 |
Ναι οκ δεν τη λες και φόλα αλλά κάτι της έλειπε
June 8, 2010 at 20:30 |
Αυτό το θέμα με το ρολόι με προβληματίζει χρόνια. Να σου πω ότι το έχω κοιτάξει σε πάνω από τις μισές ταινίες που έχω δει στη ζωή μου τουλάχιστον μια φορά; Ή είμαι αγχώδης άνθρωπος ή ο κινηματογράφος μου αρέσει λιγότερο από όσο νόμιζα ή κάτι ψυχαναγκαστικό έχω 🙂
June 9, 2010 at 01:38 |
Κι εγώ κοιτάω το ρολόι μου, ακόμα και να την γουστάρω τρελά την ταινία!!!!Δεν έχει να κάνει τόσο με το αν μου αρέσει, έχει πολλούς παράγοντες!!Χάρη, μάλλον το πρώτο που λες είναι,γιατί αυτό νομίζω κι εγώ για μένα!:Ρ
June 9, 2010 at 09:04 |
Το καταλαβαίνω αυτό και συχνά το κάνω (αν και δεν φοράω ρολόι χοχοχο) και σε ταινίες που μου αρέσουν, ειδικά αν είναι μεγάλες. Αλλά όχι κάθε 3 και λίγο… έχει σημασία και η συχνότητα με την οποία το κάνεις
June 10, 2010 at 16:41 |
@ Ζαμουκ
Σε επιασα. Τσογλάνι! Αφου δεν εχει ρολόι, για να κοιτάς το ρολόι ή μάγος είσαι ή έχεις ανοικτο το κινητό! Εισαι ο κλασσικος καραγκιοζης που λέει “Δεν μπορω να μιλήσω, ειμαι στον κινηματογραφο, ελα, δεν μπορω να μιλησω, ειμαι σινεμά, δεν μπορω να φωναζω, ειμαι στον κινηματογραφο” και ακούς μετά : Κλείστο ρε μαλακα το φελέκι μου μέσα…
@ Faunt
Απαραδεκτος που κοιτάς το ρολόι. Την ταινια βλέπεις, την ωρα τι την αναζητάς? Και να σε περιμένουν, πρέπει να τελιωσει πρωτα το γαμοφιλμάκι!
Επειδη εισαι κυριλε παιδι ομως σε συγχωρω!
@ Χαρη
Εσενα σε κοβω για ψυχαναγκαστικό, οπότε: “πούλα το ρολόι και πάρε κομπολόι”…
June 10, 2010 at 16:43 |
Α! Ελληνικες ταινιες δεν βλεπω, παρα μονο αν προκειται για κυρα Μαριάννα Ντούβλη η σεξ σύμπολ Τζουλια…
sorry wonder για τις βωμολοχίες, κατα βάθος είμαι τζεντλεμανος…
June 10, 2010 at 23:44 |
μα δεν είπες βωμολοχίες…εκτός αν το τζούλια και το ντούβλη έγιναν συνώνυμα με άλλες λέξεις που επειδή είμαι κυρία δε θα γράψω εδώ 😉
εγώ δεν κοιτάω την ώρα ποτέ. Κοιτάω όμως στο player πόσο έχει ακόμα για να τελειώσει :p Και μια φορά όταν βαριόμουνα απίστευτα στο σινεμά (στο Gabrielle του Chéreau…), έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να κοιτάξει το player και πακετώθηκα!
June 11, 2010 at 09:19 |
Αρχίζει το ΜΑΤΣ!!!! Τέρμα οι ταινίες!!!
June 11, 2010 at 09:30 |
coach όντως ρε αυτός είμαι και μετά αφού μιλήσω κανένα τεταρτάκι κλείνω και ρωτάω δίπλα τι έχασα ρε παιδιά; τι έγινε; μετά τρώω λίγο ποπ κορν για να μου περάσει και αφού έχω χάσει τη μισή ταινία στο τέλος με το που πέφτουν οι τίτλοι αναφωνώ: Μαλακία ήτανε, ήξερα από νωρίς τι θα γίνει και αποχωρώ.
wonder το χειρότερο είναι να θες το προχωρήσεις μπροστά και να νομίζεις ότι μπορείς (ή και να το γυρίσεις και πίσω δηλ όπως ο coach με την ταινία της Τζούλιας όπου την πήγε πολύ μπρος πίσω)
basu πράγματι και επιτέλους δηλαδή
June 11, 2010 at 14:46 |
Ρε Κόουτς ντροπή, ψυχαναγκαστικός κοτζάμ Άμποττ; 😛
June 11, 2010 at 16:51 |
κοστελο, εσυ εισαι τεκνον βρούτε?
June 11, 2010 at 17:08 |
Si 🙂
June 12, 2010 at 10:21 |
Καλά ε, παραλίγο να παίξω και εγώ σε αυτή την ταινία, μου έγινε η (δελεαστική) πρόταση να κάνω την γλάστρα στο βιβλιοπωλείο αλλά οι διαπραγματεύσεις τελικα δεν καρποφόρησαν. Σκέφτηκα τελικά ότι ήταν υποτιμητική πρόταση και ίσως θα ήταν πιο σωστό και fair να ξεκινήσω την κινηματογραφική καριέρα απο το hollywood όπως μου αρμόζει. Εγώ κομπάρσος δεν γίνομαι……..
June 14, 2010 at 10:34 |
Η μαγκιά σε αυτή την ταινία είναι να κάνεις το πτώμα. Οι άλλοι ρόλοι δεν λένε