Invictus (2009) του Clint Eastwood. Είπα χθες ότι θα συνεχίσω με football (rugby το λένε σωστά σε αυτή την ταινία αλλά λένε και το ποδόσφαιρο soccer!), έμαθα κατόπιν ότι σαν σήμερα πριν 20 χρόνια απελευθερώθηκε ο Nelson Mandela οπότε ήρθε και έδεσε. Γιατί το Invictus ακριβως με αυτά τα 2 έχει να κάνει. Πως δηλαδή ο Mandela κατάφερε να δώσει το παράδειγμα της συμφιλίωσης, της συγχώρεσης και της κοινής πατρίδας όλων των Νοτιοαφρικάνων και να το μεταδώσει στο λαό μέσω ενός αθλητικού γεγονότος. Εξάλλου είναι συχνό φαινόμενο τα σπορ να χρησιμοποιούνται για τέτοιους σκοπούς, τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση ήταν για καλό, υπάρχουν κάποιες σπάνιες περιπτώσεις όπου η εθνική ψωρο-περηφάνεια μπορεί να βοηθήσει.
Η ταινία είναι πολύ καλή, ο Eastwood αποτελεί πια εγγύηση. Με σωστές δόσεις δράσης (παρότι είμαστε άσχετοι με αυτό το σπορ), συναισθήματος και συγκίνησης αποφεύγοντας συγχρόνως πολλά κλισέ και παγίδες που συναντάμε σε τέτοιου είδους ταινίες. Παρόλα αυτά όπως συμβαίνει και στις περισσότερες ταινίες του Clint, δεν μπορώ να πω ότι με συνεπήρε. Είναι καθαρά προσωπικό, δεν μειώνω την αξία του σπουδαίου δημιουργού, αλλά κάτι απροσδιόριστο μου λείπει για να πω ότι ενθουσιάστηκα. Με αυτόν πάντως που σίγουρα δεν ενθουσιάστηκα και απορώ με τις υποψηφιότητες του σε όσκαρ κτλ είναι ο Matt Damon, στην ερμηνεία του οποίου δεν είδα κάτι ιδιαίτερο εκτός από την πετυχημένη προφορά. Αντίθετα ο Morgan Freeman ήταν καταπληκτικός ως συνήθως, σε ένα ρόλο βέβαια που τον είχε στο τσεπάκι.
Μια ταινία την ημέρα... 
February 12, 2010 at 12:05 |
Προχθες το βραδυ την ειδα στο σινεμα και δε μπορω να πω οτι με ενθουσιασε.Νομιζω οτι του Κλιντ δεν του παει αυτο το ειδος. Οι δυνατες στιγμες της ταινιας (που ηταν 2-3 για μενα) προερχοντουσαν απο τις μικρες παραλληλες ιστοριες της ταινιας (την οικιακη βοηθο της οικογενειας του Ντειμον και τα μικρα Νοτιοαφρικανοπουλα) κ οχι απο το πρωταγωνιστικο διδυμο.Και με συγχωρεις που θα διαφωνησω αλλα προσωπικα νομζω οτι βρηκα πολλα κλισε στην ταινια.
Ο Φριμαν ηταν καλος (αν και σε εναν ρολο που του “πηγαινε” θα μπορουσε να δωσει περισσοτερα), ο Ντειμον τιποτα το ιδιαιτερο.
Γενικως μου αφησε την αισθηση που αφηνουν οι περισσοτερες ταινιες του ειδους “βαζουμε τον τελευταιο ποντο στο τελευταιο δευτερολεπτο και ειμαστε ολοι μια χαρουμενη παρεα”.”Feel good” ταινια που σε 10 χρονια θα παιζεται κυριακη μεσημερι στο σταρ πριν απο τα “φιλαρακια”
2,5/5
(παραλληλα να σου πω συγχαρητηρια για το μπλογκ.το επισκεπτομαι συχνα)
February 12, 2010 at 12:21 |
Η 5λεπτη σκηνή σε αργή κίνηση,με τα μουγκρητά να ακούγονται σε διαπασών,μου θύμισε παρωδία με το Νίλσεν.Ο Φρίμαν ήταν πολύ καλός,αλλά σε ένα ρόλο εξοργιστικά αβανταδόρικο,και πάλι δε με ενθουσίασε.Θα προτιμούσα Μόρτενσεν και Ρόκγουελ στην πεντάδα…
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του φίλου παραπάνω!
February 12, 2010 at 12:42 |
Όντως το κλισέ του τελευαίου πόντου υπάρχει αλλά για παράδειγμα δεν είδα τον αρχηγό της ομάδας να αποφασίζει να αποσυρθεί και το Μαντέλα να τον πείθει να γυσίσει πίσω, ούτε τους παίχτες να μαθαίνουν το ποίημα του Μαντέλα και να το κάνουν σύνθημα. Έχει βέβαια άλλα όπως το μαύρος-λευκός μπάτσος αγκαλιάζονται αμήχανα στο γκολ, το παιδάκι με τους μπάτσους στο ράδιο κτλ αλλά όλα αυτά είναι απαραίτητα γιατί η ταινία αυτό θέλει να δείξει συμφιλίωση κτλ.
Εξακολουθώ να τη θεωρώ αρκετά καλή για το είδος της κι ας είναι αυτό όπως ωραία λες “αθλητική ταινία κυριακή μεσημέρι στο σταρ”. Ίσως γιατί γουστάρω τέτοιες ταινίες, μου βγάζουν το παιδικό-αθλητικό μου.
Συμφωνώ για τον Freeman τρελή αβάντα αλλά ήταν καλός. Και εγώ θα προτιμούσα αυτούς Faunt (κι ας μην έχω δει Road ακομά).
February 12, 2010 at 14:45 |
Κακή ταινία δεν την λες με τίποτα. Απλώς δεν πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, ούτε όταν πάρω σύνταξη και βαριέμαι τα πάντα. Ήταν βαρετή ανά στιγμές όπως και να το κάνεις… Όσο και αβανταδόρικος να ήταν ο ρόλος του Φρήμαν, τα πήγε εξαιρετικά, πολύ καλός και ο Ντέιμον που ούτε κι αυτός έχει τίποτα κατά τη γνώμη μου να αποδείξει. Γελοίες ατάκες του στυλ “οικογένειά μου είναι τόσα εκατομμύρια κόσμου” θα μπορούσαν να λείπουν, ακόμη κι αν το φιλμ επί 2 ώρες αγιοποιεί έναν χαρακτήρα. Η τελική σκηνή του αγώνα ήταν απαράδεκτη, πραγματικά οι φωνές μου θύμισαν τη σκηνή από τον Ροζ Πάνθηρα που ο από πάνω σκοντάφτει στο περισκόπιο του από κάτω και οι δυο μαζί πέφτουν, αν προσέξετε ακούγεται το ίδιο :Ρ
Η απουσία δύο ενδεικτικών, συμφωνώ με τον KlineMine, δεν συνεπάγεται την μη συσσώρευση κλισέ.
Ελπίζουμε να μας δώσει (όπως και μετά την Ανταλλαγή) ένα Γκραν Τορίνο, για να μην πάμε πιο πίσω και μας σηκωθεί… η τρίχα από την προσμονή.
February 12, 2010 at 18:37 |
Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο 5λεπτο του αγώνα, ήταν άλλη μία ταινίαρα του Clint Eastwood. Σίγουρα καλύτερο και λιγότερο κλισέ από κάτι Up in th Air. 😛 Και στην τελική ήταν αληθινή ιστορία.
February 12, 2010 at 18:47 |
Πάνο οκ συμφωνώ αλλά δεν μπορείς να τα αποφύγεις και όλα τα κλισέ και δεν νομίζω ότι μιλάμε για συσσώρευση
bauer24 το ότι ήταν αληθινή ιστορία δεν σημαίνει κάτι και το ξέρεις καλά. Την ίδια αληθινή ιστορία μπορείς να τη δείξεις με διαφορετικούς τρόπους. Κατά τα άλλα όπως ήδη είπα μία χαρά τη βρήκα την ταινία, όπως αν συνυπολογίσουμε το πάθος σου για τον Eastwood μου φαίνεται λόγική η αντίδραση σου.
February 12, 2010 at 18:53 |
Το ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία το είπα για την ατάκα: “οικογένειά μου είναι τόσα εκατομμύρια κόσμου”… Δεν την είπε πραγματικά ο Μαντέλα;;; Δεν το γνωρίζω, απλά ρωτάω… αλλά αν την είπε, είναι άδικο να κατηγορούμε την ταινία για “γελοίες” ατάκες…
February 13, 2010 at 05:56 |
Χεχε, δεν ήμουν μπροστά, αλλά δε νομίζω ότι ειπώθηκε :Ρ
February 13, 2010 at 17:20 |
Το “Invictus” ήταν πάνω κάτω αυτό που περίμενα. Μια καλή ταινία, που ο Κλιντ Ίστγουντ την διεκπεραίωσε σωστά, με ακαδημαϊκό τρόπο θα έλεγα, με ορισμένα κλισέ μεν αλλά από την άλλη απαραίτητα σε τέτοιους είδους ταινίες όπως λέει κι ο zamuc. Ειδικά σε τέτοιες ιστορίες δύσκολα μπορείς να τα αποφύγεις. Παρόλο την λίγο μεγαλούτσικη διάρκειά της αλλά και του άγνωστου σε εμάς αθλήματος ο Ίστγουντ σε κρατάει μέσα στην ταινία και δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Όντως ο ρόλος του Freeman ήταν αβανταδόρικος και τον βοήθησε να πάρει μια υποψηφιότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν πολύ καλή η ερμηνεία του. Απορώ κι εγώ με την υποψηφιότητα του Matt Damon , ο οποίος απλά έπαιζε έναν τυποποιημένο ρόλο. Όπως επίσης απορώ με την απουσία του εξαιρετικού Μόρτενσεν στο “The Road” από τις υποψηφιότητες από την στιγμή κιόλας που έχουν υποψήφιο τον Jeremy Renner του “The Hurt Locker”.
Όσο για τον μεγάλο δημιουργό Κλιντ Ίστγουντ με ενοχλεί που μέχρι πρόσφατα τον αναγνώριζαν μόνο ως ηθοποιό (όπου κάποιοι ούτε κι αυτό) και δεν εκτιμούσαν την ιδιαίτερη σκηνοθετική δουλειά του. Όλοι έλεγαν για τους “Ασυγχώρητους” και αδιαφορούσαν για τις υπόλοιπες ταινίες. Και ξαφνικά από το 2003 κι έπειτα όπου κάνει το μεγάλο μπαμ με το αριστουργηματικό “ Σκοτεινό ποτάμι”, αυτοί που δεν ασχολούνταν μαζί του τώρα το κάνουν, όλοι τον αναγνωρίζουν ως μεγάλο δημιουργό (ακόμα κι αυτοί που τον περιφρονούσαν) και γενικά εκεί όπου αδιαφορούσαν για το υπόλοιπο σκηνοθετικό του έργο τώρα ενδιαφέρονται. Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της. Εγώ πάντα ήμουν υποστηρικτής του σκηνοθετικού του έργου από τις πρώτες κιόλας ταινίες του, ακόμα και στις μέτριές του. Και για μένα το καλύτερό του γουέστερν ως σκηνοθέτης δεν είναι το “Οι ασυγχώρητοι” αλλά το υποτιμημένο, σκληρό και πεσιμιστικό “Περιπλανώμενος πιστολέρο – High Plains Drifter (1973)”.
3: Καλή
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
February 13, 2010 at 19:21 |
Γενικά συμφωνούμε και πάλι Αργύρη. Με τον σκηνοθέτη Eastwood δεν παθιάστηκα βέβαια ποτέ αλλά όσες ταινίες του έχω δει τις θεωρώ πολύ αξιόλογες. Με τον ηθοποιό δεν το συζητάω είναι απλά ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων 🙂
February 13, 2010 at 19:26 |
Αργύρη,με τρέλανες…Καλά,δεν είναι και καλύτερο από τους Ασυγχώρητους, οι οποίοι αυτοί κι αν είναι πεσιμιστικοί, αλλά το High Plains Drifter είναι από τα αγαπημένα μου γουέστερν!!
Για τον Βίγκο απορώ κι εγώ από την αρχή…Η ταινία δε με ενθουσίασε κιόλας,αλλά αυτός ήταν πάρα πολύ καλός, και μου βάλανε μέσα τον απλά καλό Ρενέρ…
February 13, 2010 at 19:55 |
Πάνο απ΄το “δε νομίζω ότι ειπώθηκε” μέχρι το “είμαι σίγουρος/το ξέρω πως δεν ειπώθηκε”, υπάρχει τεράστια διαφορά. 😛 😉
February 13, 2010 at 22:47 |
Zamuc κι εμένα ως ηθοποιός δε το συζητώ ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Μεγάλωσα βλέποντας τις ταινίες του. Γενικά είναι μια πολύ μεγάλη φυσιογνωμία στο χώρο του κινηματογράφου.
Fauntleroy για το αν το “Οι ασυγχώρητοι” είναι καλύτεροι από “High Plains Drifter” δεν θα διαφωνήσω ιδιαίτερα. Απλά ήθελα να τονίσω πόσο υποτιμημένο και παρεξηγημένο είναι σε σχέση με τους “Ασυγχώρητους”. Το ότι είναι όμως πιο πεσιμιστικό, σε αυτό θα επιμείνω. Κι εμένα είναι από τα αγαπημένα μου γουέστερν. Τι λες, κάνουμε μια εκστρατεία για την επανεκτίμηση και αποκατάστασή του ως ένα από τα αντισυμβατικότερα και ιδιόμορφα γουέστερν που έχουν γίνει ποτέ;
February 15, 2010 at 02:05 |
Προσεγμένη, βλέπεται ευχάριστα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο και με πολλά εμπορικά/χολιγουντιανά κλισέ. Από τις ‘χειρότερες’ προσπάθειες του Κλίντ τα τελευταία χρόνια.
ΥΓ. Δεν αντέχεται το ράγκμπι.
February 15, 2010 at 17:11 |
Είχα παρακολουθήσει λίγο όταν είχα ζήσει για ένα μικρό διάστημα στο εξωτερικό. Ποδόσφαιρο δεν είναι αλλά θα έλεγα ότι αντέχεται. Ειδικά το american που είναι και πιο εφετζίδικο
February 15, 2010 at 23:59 |
Είχαμε μια σχετική συζήτηση και στο sombrero και ομολογώ ότι δεν είχα καταλάβει τόσο καιρό ότι έχουν τόσες διαφορές το ράγκμπι και το ‘αμερικάνικο ποδόσφαιρο’. Απ’ όσο έχω δει πάντως και απ’ τα δυο, για μένα δεν αντέχονται με τίποτα.
Ίσως, υποσυνείδητα, να επηρέασε κι αυτό στην διαμόρφωση της άποψης μου για την ταινία.
February 16, 2010 at 00:13 |
Μη φανταστείς ότι έχω ασχοληθεί. Λιγάκι έχω δει από το καθένα πριν καμιά δεκαετία… Δεν νομίζω ότι θα γίνω φαν ποτέ
February 20, 2010 at 23:11 |
GET A LIFE (ξέρεις εσύ)
February 20, 2010 at 23:33 |
χαχαχαχα
ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!:Ρ
February 20, 2010 at 23:36 |
Ναι ρε φίλε, είναι ενάντια στα πιστέυω μου το παραδέχομαι δεν είναι ωράιο να κόβεις σχόλια, αλλά είπαμε μία δύο τρεις…, αν δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος έχει και η υπομονή όρια
February 20, 2010 at 23:48 |
Όχι,εμένα δε με πειράζει.Δεν είμαι από αυτούς που λένε “ποτέ λογοκρισία, ακόμα και να σου βρίζουν τα κόκκαλα της μάνας σου”.Υπάρχουν περιπτώσεις όπου απαιτείται…Όπως αυτή.
February 20, 2010 at 23:52 |
Το βασικό πρόβλημα δεν ήταν το αν έβριζε τη μάνα μου ή άλλους συγγενείς μου. Στα παπάρια μου τι λεει το κάθε νούμερο ακόμα και αν είναι τόσο άσχημο όσο αυτά που έγραφε. Αυτός γινόταν περισσότερο ρόμπα στους νοήμονες αναγνώστες τουλάχιστον. Για αυτό και στην αρχή τα άφησα. Αλλά η επανάληψη ξανά ξανά να γεμίσουμε με 100 σχόλια με βρισίδια δεν είχε νόημα. Όπως δεν έχει νόημα και να το συζητάμε οπότε χέστο. Ειδικά Σάββατο βράδυ, πάμε να πιούμε καμιά ποτάρα καλύτερα 🙂
February 21, 2010 at 00:10 |
Στο μυαλό μου είσαι;;Έφυγα,φίλε,καλό βράδυ να έχεις!!
February 21, 2010 at 00:15 |
Στο καλό, μη σε πετύχω μονο πουθενά χαχα
February 21, 2010 at 04:39 |
Να σου πω,μήπως ήσουν εκείνος ο ψηλός με την πράσινη τραγιάσκα που με λοξοκοίταζε πάνω από το τζάμι της μερσέντες;;;;;:Ρ
February 21, 2010 at 11:57 |
Αυτός ήταν ο coach που συνηθίζει να κυκλοφορεί με καπέλα και τραγιάσκες, εγώ μόνο σκούφο βάζω
February 21, 2010 at 14:41 |
Εεε,δε μου το είχατε πει να τον κερνούσα ένα ποτάκι,μωρέ!!Θα πηγαίναμε και για καμμιά ταινία μετά στα καπάκια!!χαχα
February 22, 2010 at 03:20 |
Οχι τραγιάσκες ζαμούκ, μακριά ο μομμουνισμός απο εμάς!
February 22, 2010 at 03:20 |
Καπέλο όμως, πάντα! Ακόμη και στα πισοκολλητά! μουχαχα χα
February 22, 2010 at 13:34 |
Χαίρομαι που προσέχεις!