Wendy and Lucy ( 2008 ) της Kelly Reichardt. Καλό ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά από αυτό που μας αρέσει. Η Wendy σχεδόν άφραγκη προσπαθεί να διασχίσει την Αμερική με ένα παλιό Honda Accord παρέα με το σκύλο της τη Lucy με σκοπό να φτάσει στην Αλάσκα για να ζήσει εκεί το όνειρο της. Μία δουλειά δηλαδή και μία ζώη με αξιοπρέπεια. Η στάση της στο Όρεγκον θα αποδειχτεί καταστοφική, το αμάξι θα χαλάσει και θα χάσει τη Lucy. Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία. Αλλά μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει τι δείχνει η Reichardt και πως το κάνει. Σημασία έχει το πόσο καλές είναι οι ερμηνείες του άγνωστου σε εμένα Wally Dalton στο ρόλο του συμπονετικού βλαχοσεκιούριτι και της Michelle Williams, που αποδεικνύει ότι εκτός από καλή ηθοποιός και όμορφο κορίτσι, κάνει και σωστές επιλογές στη καριέρα της, το οπόιο είναι ίσως το σημαντικότερο προσόν σε ένα ηθοποιό.
Wendy and Lucy
Advertisements
January 16, 2010 at 06:31 |
Δεν το είδα. Έχω χάσει πολύ πράγμα. Μου αρέσει που τα έχεις δώσει όλα και γράφεις ανελλιπώς! 😉
Καλημέρα.
January 16, 2010 at 10:59 |
Καλό είναι Πάνο και μικρή η διάρκεια, βλέπεται άνετα.
Ας όψεται ο τραυματισμός για την ασταμάτητες προβολές και τα συνεχή post…
January 16, 2010 at 22:28 |
Τελικά, ωραίο…
January 17, 2010 at 00:30 |
Τελικά (πολύ) καλό!
January 17, 2010 at 18:46 |
Πράγματι πάρα πολύ καλό
February 1, 2010 at 12:41 |
Πολύ απλή ταινιούλα και καλή προσπάθεια, αλλά δυστυχώς νομίζω πως είναι απλά μια ταινιούλα…Αν ήταν μικρού μήκους θα ήταν κορυφαία
February 1, 2010 at 16:34 |
Λίγο απαξιωτικό ακούγεται το “ταινιούλα”. Προσωπικά μια χαρά τη βρήκα
February 2, 2010 at 09:07 |
Ναι είναι απαξιωτικό, δεν ήταν (κατά τη γνώμη μου) ικανός η σκηνοθέτης να στηρίξει την ταινία σε σχέση με την διάρκειά της. Αν ήταν μικρού μήκους θα ήταν ταινιάρα…αλλά μεγάλου μήκους, άγγιξε την βαρετή…
February 4, 2010 at 10:06 |
το είχα δει πέρισυ τέτοιο καιρό και ήταν πολλύ ευχάριστηση η εκπληξή μου όταν το είδσα να παίρνει το δρόμο του προς τις ελληνικές αίθουσες.επίτρεψέ μου να παραθέσω την τελευταία μόνο παράγραφό από το τότε κειμενό μου σαν σχόλιο…
”
Η ταινία της Kelly Reichardt, ολοκληρώθηκε με ελάχιστο προϋπολογισμό σε 3 εβδομάδες, και διατηρεί μία αξιοθαύμαστη σεναριακή και σκηνοθετική απλότητα, που της επιτρέπει όμως να παραμείνει εξαιρετικά αληθινή και ανθρώπινη, και να μιλήσει με τις γυμνές από μουσική και υπερβολές, εικόνες της, για προβλήματα τόσο σύνθετα, που ακόμα και τα λόγια με δυσκολία θα μπορούσαν να περιγράψουν. Η ερμηνεία της Williams είναι όλη η παράσταση, η σχέση με το σκύλο της είναι μια τραγική αναπαράσταση των θυσιών και της ταλαιπωρίας που επιφέρει η αναγωγή των “αφελών” ονείρων μας σε ρεαλιστικά σχέδια, και το τραγούδι που σιγομουρμουρίζει γίνεται ο συγκινητικός ύμνος κάθε απελπισμένης αισιοδοξίας.”