Τhe Informers (2009) του Gregor Jordan. Θα ξεκινήσω ανάποδα αυτή τη φορά. Από τα δεδομένα. Βασισμένο σε βιβλίο του Bret Easton Ellis, ο οποίος συμμετέχει στο σενάριο και την παραγωγή. Πρωταγωνιστούν πολλοί και διάφοροι μεταξύ των οποίων Billy Bob Thornton, Kim Basinger, Mickey Rourke, Winona Ryder, μέχρι και ο Chris Isaak αλλά και ο Brad Renfro στην τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση. Προβλήθηκε στο Sundance αλλά και εδώ στις Νύχτες Πρεμιέρας. Όλα αυτά φαντάζουν αρκετά για να δώσει κάποιος μία ευκαρία στην ταινία, χωρίς υψηλό ρίσκο αποτυχίας.
Παρόλα αυτά η ταινία αυτή είναι μία αποτυχία. Με επιείκια θα τη χαρακτήριζα αδιάφορη. Πρόκειται ουσιαστικά για συρραφή σκηνικών από διαφορετικές ιστορίες, όλες με φόντο το Los Angeles στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με σκοπό την ανάδειξη της κατάπτωσης του “πετυχημένου” αμερικάνου, χωμένου μέχρι το λαιμό στα χάπια και την πρέζα και την απότομη προσγείωση λόγω AIDS μίας υποτίθεται σεξουαλικά απελευθερωμένης γενιάς κολλημένης όμως στα στερεότυπα που πάντα τη βασάνιζαν – και εξακολουθούν να το κάνουν στις επόμενες γενιές για να λέμε την αλήθεια. Με εξαίρεση 2-3 ωραίες σκηνές, όπως το κλείσιμο της ταινίας ο Jordan αποτυγχάνει δυστυχώς να περάσει κάτι στο θεατή από όλα αυτά που υποθέτω -δεν το έχω διαβάσει- ότι δίνει στο βιβλίο ο Ellis.
October 21, 2009 at 23:30 |
Μεγάλη αποτυχία κρίμα!Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά η ταινία ήταν λίγο κίτς,χωρίς ρυθμό και οι ερμηνείες ήταν υπερβολικές(λές και πρωταγωνιστούσαν στο Λεωφορείο ο Πόθος).Με το ζόρι *1/2.
October 22, 2009 at 22:44 |
Αμάν ρε zamuc, τρεις πατάτες σερί… Δες και καμία που να αξίζει που δεν βρίσκω ταινία με τίποτα : P
October 23, 2009 at 12:28 |
Ήταν σαν να βλέπω ένα-δυο επεισόδια από μια σειρά που την έπιασα από τη μέση…
Δεν ξέρω τι σκοπό είχε ο σκηνοθέτης και δεν βλέπω να έχει σημασία. Είναι αλήθεια ότι στην ταινία δε γίνεται τπτ και ούτε περνάει κάποιο μήνυμα (ηθελημένα ή μη, πάλι δεν έχει σημασία). Την είδα όμως απολύτως ευχάριστα και μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα, παρόμοια με το one million dollar hotel και το two lovers. Δε λέω ότι ήταν κάνα έπος, φυσικά και δεν ήτανε. Αλλά μου έμεινε. Θετικά.
October 23, 2009 at 15:55 |
Academy κάπως έτσι
hazopoulis τώρα με πανόραμα και 3 ελληνικές στις αίθουσες που θέλω οπωσδήποτε να δω είμαι αισιόδοξος ότι θα δούμε καλά πράγματα
Wonder οκ περίπου συμφωνώ αλλά αν τη συγκρίνεις με τις 2 ταινίες που αναφέρεις είναι σαφώς κατώτερη
October 23, 2009 at 16:34 |
δεν τη συγκρίνω. Κι αν τη συγκρίνω, μάλλον κατώτερη θα τη βγάλω, μιας και…δεν είχε θέμα. Κάτι σε σενάριο or something. Αλλά το συναίσθημα και το “χρώμα” της συγκρίνεται με αυτών των δύο. Άποψή μου βέβαια, ε;
October 23, 2009 at 19:25 |
…για να τα λέμε και όλα, η αναπαράσταση των 80’s ήταν σούπερ, έτσι; Δεν ξέρω αν ήταν έτσι τότε, αλλά ρε σεις, η ταινία θύμιζε ταινία που γυρίστηκε τότε!
October 23, 2009 at 19:38 |
Μπορεί και αυτός να ήταν ένας λόγος που δεν άρεσε. Πάντως το δικό μου πρόβλημα σίγουρα δεν είναι εκεί. Είναι συνολικό. Δεν μου είπε κάτι. Ούτε μου έβγαλε ιδιαίτερο συναίσθημα για να είμαι ειλικρινής