Είπα να γράψω δυο λόγια για το Halloween (1978) του John Carpenter συνεχίζοντας το κινηματογραφικό πινγκ πονγκ -με θέμα τον αμερικάνο σκηνοθέτη- που έχουμε ανοίξει εδώ και μερικές μέρες με την Annie Hall. Αλλά τελικά δεν θα γράψω τίποτα. Γιατί το μόνο που πρέπει να κάνω είναι απλά να περιγράψω πως ένιωσα όταν έβαλα το dvd στο player και ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το θεματάκι της ταινίας– τη μουσική της οποίας παρεμπιπτόντως έχει γράψει ο ίδιος ο Carpenter. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε από την τελευταία φορά που την είδα ή πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα αυτή τη μουσικούλα αλλά πραγματικά κατάλαβα αμέσως τι θα πει να ξέρεις να φτιάχνεις ατμόσφαιρα σε μια ταινία που να καρφώνεται για τα καλά στο μυαλό του θεατή. Γιατί σε αυτό ο Carpenter είναι άριστος και δεν νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία να μιλήσω για σενάρια και ερμηνείες.
Μία από τις ιστορικότερες ταινίες του είδους λοιπόν που την ακολούθησαν πολλές αντίστοιχες μεταξύ των οποίων και ενα remake της απο τον Rob Zombie και αρκετά sequels (γύρω στα 6-7 με τον Carpenter να συμμετέχει στην παραγωγή μόνο του πρώτου από αυτά το 1981) εκ των οποίων δεν έχω δει κανένα.
Μια ταινία την ημέρα... 
June 17, 2009 at 22:45 |
Εγώ ειδά δυο συνέχειες αλλά ήταν για γέλια. Το θεωρώ τρομερό σάουντρακ και την καλύτερη ταινία του, από κλίμα κι ατμόσφαιρα, κρίμα που έχει καιρό να κάνει καλή ταινία, του είχα αδυναμία, βέβαια η αλήθεια είναι πως εδώ προηγήθηκε το Black Christmas που είναι εξίσου καλό.
έχει ας πούμε εναν υπαινικτικό φόβο το πρώτο εικοσάλεπτο σε πλάνα απλά, όπως τα φύλλα στον δρόμο όταν περπατάει η Κέρτις.
June 18, 2009 at 08:45 |
Ο άθρωπος έγραψε ιστορία και μάλιστα χωρίς να το επιδιώκει κιόλας.. Προσκυνάμε ταπεινά…
June 18, 2009 at 14:29 |
Ο Michael Myers είναι από τους πιο τρομακτικούς δολοφόνους του σινεμά. Ακόμη και σήμερα μια ανατριχίλα(έστω και μικρή) σε πιάνει όταν τον βλέπεις σιωπηλό να παρακολουθεί τα θύματά του. Και η σκηνή με το σεντόνι…
Πόσο δίκιο έχεις για τη μουσική.
Του Zombie δεν μου άρεσε πάντως. Κάπου το έχασε το νόημα!
June 20, 2009 at 10:57 |
Ανατριχιαστικό σάουντρακ και καθηλωτική η ταινία έστω και 30 χρόνια μετά. Προτιμώ την original ταινία φυσικά.. και όσο σκέφτομαι τις πρώτες νότες ακόμα ανατριχιάζω..
June 22, 2009 at 11:55 |
Βλέπω έχουμε κάποια μυστική επικοινωνία. Έτσι εξηγείται το post για την ίδια ταινία την ίδια περίοδο. Πολύ καλή δουλειά και διαχρονική από τον Carpenter που άφησε πίσω του ιστορία.
June 22, 2009 at 13:40 |
Γιωτα για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει ακόμα το κειμένο σου αλλά θα το κάνω αμέσως
June 25, 2009 at 16:02 |
Την είδα ξανά πρόσφατα, θρυλικό έργο και ο Κάρπεντερ είναι μακράν ο πιο επιδραστικός σκηνοθέτης, επηρέασε αμέτρητα μέινστριμ θρίλερ με αυτό το έργο. Το μουσικό θέμα ακόμη και σήμερα με στοιχειώνει.
Btw, Ζαμούς, αν ενδιαφέρεσαι, κάνει κλικ στο όνομα costello, οι υποσχέσεις εκπληρώθηκαν 🙂
June 26, 2009 at 02:58 |
costello όντως μεγάλη η επιρροή του Carpenter, μαζί με τον Craven έχουν καθορίσει το είδος.
Εννοείται ότι με ενδιαφέρει κάθε νέα σου κίνηση, ένας μήνας μήνας ξεκούρασης ήταν αρκετός ε; (κακίουλα…)
θα σε επισκεφθώ για να διαβάσω τα νεά σου κείμενα
June 26, 2009 at 15:07 |
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου και προσθέτω: ακόμη και ο Κρέιβεν έχει επηρεαστεί από τον Κάρπεντερ…